آشنایی با دلایل دروغ گفتن به تراپیست

چرا به روانشناسمان دروغ می گوییم؟

در سال ۲۰۱۵، پژوهشی فراگیر انجام شد که انجمن روانشناسی آمریکا آن را در کتابی با نام «رازها و دروغ‌ ها در روان‌ درمانی» منتشر کرد.

در این پژوهش، ۹۳ درصد شرکت‌ کنندگان تأیید کردند که دست‌کم ۱ بار در جلسات روان درمانی دروغ گفته‌ اند.

شاید برخی از آنها از صحبت‌ کردن درباره رفتارهایشان خجالت‌ زده می‌ شوند و به دروغ‌ گویی روی می‌آورند؛ اما بدانید که سرانجام حقیقت آشکار می‌شود.

دروغ‌ گفتن به درمانگری که هدفش کمک به ماست، احتمالا نتیجه خوبی به ‌دنبال نخواهد داشت.

با این‌ حال، آدم‌ها بنا بر برخی دلایل عینی و روان‌شناختی، به درمانگرشان دروغ می‌گویند.
 

1. خجالت زدگی

در پژوهشی که پیش تر به آن اشاره شد، 61 درصد شرکت کنندگان ادعا کردند که مهم ترین دلیل روراست نبودنشان خجالت زدگی است.

بری فاربر (Barry A. Farber)، یکی از نویسندگان «رازها و دروغ ها در روان درمانی»، معتقد است که ما اغلب دوست داریم بهترین خودمان را ارائه کنیم؛ بنابراین حتی در چنین موقعیت محرمانه ای، به دنبال دفاع از خودمان هستیم.

طبیعی است که آدم ها میلی برای آشکارسازی درونی ترین افکار، احساسات و رفتارهایشان برای واکاوی و قضاوت دیگران نداشته باشند، حتی اگر قاضی روان درمانگر باشد.

احساس خجالت زدگی و شرم ناشی از مثلا خیانت به همسر، باعث می شود که فرد تمایلی برای صحبت آشکارا درباره آن نداشته باشد.

اعتراف به چنین مواردی دشوار است و دروغ گویی راهی است برای فرار از این موقعیت های ناخوشایند.
 

2. ترس از پیامدها

به گفته کارشناسان، در بسیاری از موارد، آدم ها دروغ می گویند تا از پیامدهایی مانند تغییر روش درمان اجتناب کنند.

افراد زیادی از این موضوع می ترسند که به خاطر حرف هایشان به دردسر بیفتند؛ مثلا نگران اند که درمانگر از ادامه درمان آنها منصرف شود یا به شکلی آنها را تنبیه کند.

دروغ گویی به دلیل ترس از آینده و پیامدهای آن، درمورد رفتارهای ناسالم و حتی خطرناک هم صدق می کند.

تقریبا یک سوم شرکت کنندگان پژوهش فاربر و همکارانش اعتراف کرده اند که درباره مصرف مواد و الکل به درمانگرشان دروغ گفته اند.

21 درصد هم تأیید کرده اند که درباره عادت های غذایی شان دروغ گفته اند.

به عقیده فاربر، وقتی پای اعتیاد، اختلال خوردوخوراک و رفتارهای خطرناک در میان است، آدم ها گاهی دروغ می گویند؛ چون نمی خواهند عادت هایشان را ترک کنند.

این افراد باور دارند که با صحبت کردن درباره این رفتارهای اعتیادآور، درمانگر به دنبال جزئیات بیشتری خواهد بود و بر ترک آنها اصرار خواهد کرد.

حتی افراد با عادت های کم خطرتر هم احساس می کنند که نیاز دارند دروغ بگویند؛ چون در غیر این صورت، درمانگر آنها را تشویق به ترک این عادت ها می کند، حتی اگر آنها آماده این کار نباشند. به عبارتی این آدم ها دروغ می گویند، چون نمی خواهند از برخی رفتارها و عادت هایی دست بکشند که مایه لذتشان است.
 

3. وضعیت انکار

انکار یکی دیگر از دلایل روراست نبودن آدم ها در جلسه مشاوره است. درحقیقت آنها نمی خواهند دروغ بگویند اما مشکلشان را کوچک جلوه می دهند.

دلیل این موضوع این است که هنوز نمی توانند بپذیرند که مشکل دارند.

مثلا ممکن است کسی که مشکل اعتیاد به الکل دارد، در جلسه درمان، اصرار کند که در طول هفته فقط کمی نوشیده است، درحالی که درواقع به شدت زیاده روی کرده است. آدم ها پیش از اینکه بتوانند با خودشان روراست باشند، نیازمند کمک برای پذیرش مشکلشان هستند.

همچنین برای بیمارانی که با موقعیت های اضطراب آور دست وپنجه نرم می کنند، انکار یک مکانیسم دفاعی و مهارت مقابله ای رایج است.

بنا بر پژوهش ها، این موقعیت های استرس زا دامنه گسترده ای دارند: از وضعیتی غیرقابل تغییر مانند بیماری گرفته تا موقعیت هایی که تغییر آنها دشوار است، مانند شکست های پیاپی. 1
 

۴. بی‌ میلی به یادآوری دوباره بحران

دلیل دیگر دروغ‌گویی به روان‌درمانگر، محدودکردن اثرات منفی و ناآشکار حقیقت است: اثراتی مانند درد و رنج عاطفی. این افراد نمی‌خواهند درباره بحرانی صحبت کنند که پشت‌سر گذاشته‌اند؛ زیرا این کار به‌شدت آزارشان می‌دهد. آنها می‌ترسند با صحبت‌کردن درباره تجربه‌ای دردناک، دوباره دچار اضطراب، درد و رنج شوند.

گاهی‌اوقات، فرد متوجه تأثیر چشمگیر بحران‌ و موقعیت‌ اضطراب‌آور بر خود و موقعیت کنونی‌اش نیست.

بحران تعریف یا قالب خاصی ندارد. شما متوجه می‌شوید اتفاقی رخ داده است اما درک این موضوع می‌تواند ناخودآگاه باشد.

مثلا بیماری را در نظر بگیرید که تعهد در رابطه برایش مشکل است.

پس از مدتی ممکن است مشخص شود که او پدری معتاد داشته که به‌ هیچ‌ وجه آدم قابل‌اتکایی نبوده است.

درواقع فرد قصدی برای پنهان‌کردن حقیقت ندارد اما این موضوع جایی در خودآگاه او نداشته است.

با ادامه روند درمان، سرانجام به جایی می‌رسیم که صحبت‌ کردن درباره این موضوع به‌ نظر منطقی می‌رسد.
 

۵. جلب نظر درمانگر

جلب‌نظر و خشنودکردن دیگران، یکی دیگر از دلایل محکم دروغ‌ گفتن، حتی به درمانگر است. اغلب آدم‌ ها نیاز دارند که دیگران آنها را دوست داشته باشند.

این افراد بیم آن را دارند که با روراست‌بودن درباره احساسات و اشتباهاتشان، درمانگر دیگر آنها را دوست نداشته باشد؛ بنابراین برای به‌ دست آوردن دل درمانگر، سعی می‌کنند خودشان را خوب جلوه دهند، حتی به‌ قیمت دروغ‌گفتن! 2
 

دروغ گفتن به درمانگر/تراپیست چه پیامدهایی دارد؟

دروغ گفتن به هر دلیلی، از اثربخشی درمان می‌کاهد. با تحریف یا پنهان‌کردن تجربه واقعی‌تان، درمانگر نمی‌تواند به شما کمک کند.

درمانگرها متوجه می‌شوند که گاهی‌اوقات‌ بیمار پنهان‌کاری می‌کند یا برخی از رویدادهای زندگی‌ اش را کم‌اهمیت جلوه می‌دهد.

پژوهش‌های زیادی انجام شده است تا روان‌درمانگران بهتر بتوانند به روراست نبودن بیمار پی ببرند و درمانی متناسب با بیمار به کار ببرند.

هرچند کنارآمدن با خجالت‌زدگی، شرم و رویدادهای دشوار زندگی ممکن است دلهره‌آور باشد، روراستی در روان‌ درمانی فرایندی شفابخش ‌است که آثار مثبت بلندمدتی به ‌جا می‌گذارد.

رو راست‌ بودن حتی درمورد روش درمانی درمانگر هم نتایج مثبتی به همراه دارد.

وقتی درمانگر از اثر بخش‌ نبودن روش درمان یا بخشی از آن بازخورد می‌گیرد، احتمالا به‌ دنبال روشی برای بهبود کارش خواهد بود.

رابطه بی‌پرده و روراست با درمانگر نه‌تنها در طول جلسه برای فرد مفید است، بلکه برای روابط خارج از مطب هم سودمند است.

نظر شما چیست؟ به‌ نظر شما صحبت از زوایای پنهان شخصیت و ذهن چقدر دشوار است؟

برای رسیدن به نتیجه مثبت، چطور می‌توان بر این دشواری غلبه کرد؟ شما چه تجربه‌ای از مراجعه به روان‌درمانگر، روراست‌بودن یا نبودن با او دارید؟ 3

پی نوشت:
1.www.tienda.ir
2.www.chetor.com
3.www.idat.ir